XÉNEROS POÉTICOS: RENOVACIÓN
Desde o punto de vista dos xéneros, atopámonos nun momento no que conflúen diferentes tradicións que se asimilan cun propósito de renovación. Coñecemos ben os seus trazos e evolución, grazas aos volumes sucesivos publicados polo Grupo Paso coa coordinación de López Bueno, sobre a renovación e o canon poético (2006 e 2010), a silva, a elexía, a epístola, a oda e a égloga (1991-2003), xéneros os dous últimos estudados exhaustivamente por Pérez-Abadín (1992, 2004).
Máis que de innovacións neste ámbito, hai que referirse a unha intensificación que afecta máis aos temas e ao estilo. As pautas xenéricas experimentan unha progresiva disolución; as fronteiras entre os xéneros vólvense lábiles, e prodúcese un reaxuste no sistema de xéneros, como demostraron as achegas do Grupo Paso.
Exemplo paradigmático diso é o caso da elexía, diluída en tons elexíacos que poden despregarse case en calquera modelo estrófico, á marxe dos clásicos queixumes en tercetos. Un caso á parte representa a silva métrica barroca, a medio camiño entre o metro e o xénero.
Neoclásicos
Égloga, elexía, silva estaciana, fábula mitolóxica, sátira e oda horacianas, epigrama.
Textos para o comentario na aula:
- Silva estaciana «Este de los demás sitios Narciso» (Quevedo).

Silvas de Quevedo
Tradición italiana
Soneto, canción, madrigal.
Textos para o comentario na aula:
- Canción a las ruinas de Itálica, «Estos, Fabio, ¡ay dolor!, que ves ahora» (Rodrigo Caro).
Formas tradicionais castelás
Romances, letrillas, panxoliñas, seguidillas, combinacións de octosílabos.
Novos modelos
A silva. Textos para o comentario na aula:
- Silva A la arrebolera, «Tristes horas y pocas», de Francisco de Rioja.
- Fragmento de la Soledad primera, de Luis de Góngora

Inicio das Soledades de Góngora no manuscrito Chacón.