CONTIDOS BÁSICOS
Transmisión dos textos
Como introdución á unidade, ofreceranse unhas breves notas relacionadas coa transmisión dos textos, que estudou Rodríguez Moñino (1968, 1976), inspirando valiosos traballos posteriores que matizan, complementan e superan os seus achados. Este «século da arte nova», na expresión de Ruiz Pérez (2010), consolida unha universal difusión impresa que só se suspende no caso da lírica, onde a canle manuscrita resiste como vehículo privilexiado nalgúns xéneros e autores.
A poesía satírico-burlesca e as invectivas multiplican as copias e potencian a anonimia, acentuando os problemas de atribución.
Autores como os irmáns Argensola ou Góngora foxen dos círculos editoriais. E o cordobés confire á poesía un estatuto case sacro, elitista, ao alcance exclusivo dos máis doutos: só ao final dos seus días proxecta unha edición, bosquexada no manuscrito Chacón. É o principio dun fervedoiro de publicacións póstumas.
No extremo oposto, desde o inicio da súa traxectoria ata o último instante da súa vida, está Lope de Vega, fascinado polas posibilidades que lle ofrece a imprenta para honrar os seus posibles mecenas, para chegar a un público vasto que o enxalce como príncipe da literatura castelá no século XVII, a emulación do seu admirado Garcilaso. A medio camiño, Quevedo, que conduce á imprenta unha parte da súa prosa, ou polo menos permite que se imprima, pero ordena, corrixe, reescribe e garda celoso a súa poesía para publicala nun momento que só chega xa de forma póstuma, tras a súa morte.
As sucesivas recompilacións de romances (1600, 1604, 1605; Primavera e flor dos mellores romances, 1621; Marabillas do Parnaso, 1637), nas que destaca a presenza dos construtores do romanceiro novo por excelencia, Góngora e Lope, pero tamén algunhas antoloxías, reflicten a un tempo o poder da imprenta na difusión da poesía e a fervenza dunha nómina moi poboada de poetas.
Neste contexto, Flores de poetas ilustres, editada e estudada por Molina Huete (2003), ofrece unha privilexiada atalaia desde a que contemplar o panorama da lírica xusto ao comezo da centuria (1603-1605): o propio compilador, un Góngora xa consolidado, un mozo Quevedo que busca asentarse fronte aos autores xa consagrados e outros moitos escritores.
Antoloxías de varios autores: manuscritos e impresos
- Cancionero de 1628
- Cancionero antequerano (1627-1628)
- Segunda parte de Flores de poetas ilustres (1611)
- Romancero general (1600, 1604, 1605, 1614)
- Primavera y flor de los mejores romances (1621)
- Maravillas del Parnaso (1637)

Portada Romancero general 1600
Recompilacións dun único autor: manuscritos e impresos
- Obras de don Luis de Góngora (manuscrito Chacón, 1628)
- Rimas de Lope de Vega (1602, 1604, 1609, 1614, 1634)
- Desengaño de amor en rimas de Pedro Soto de Rojas (1623)

Portada Rimas 1634
Transmisión da obra poética solta: manuscritos e impresos
- Pregos soltos: relacións, obras dramáticas...
- Jácara de Quevedo Aquí se contiene la adversa fortuna del valiente Escarramán... (1613)

