PRESENTACIÓN


A presente unidade didáctica sobre a poesía na preceptiva, a «crítica literaria» e as polémicas é a segunda das cinco incluídas na materia obrigatoria Literatura española do século XVII: poesía. 

Estuda de xeito exhaustivo as principais tendencias, xéneros, temas e autores da lírica española do século XVII, cunha especial atención ao período comprendido entre 1580 e 1650, e ás obras de tres grandes poetas da época:

Luis de Góngora

Retrato del poeta y dramaturgo español del Siglo de Oro

Lope de Vega

Retrato del poeta y dramaturgo español

Francisco de Quevedo

Retrato de uno de los más notables poetas de la literatura española

Ten seis créditos ECTS e impártese no terceiro curso do Grao en Lingua e Literatura Españolas da Facultade de Filoloxía da Universidade de Santiago de Compostela.

A materia inclúese tamén no Minor en Lingua e Literatura Españolas, que poden cursar os estudantes dos Graos en Filoloxía Clásica, Lingua e Literatura Galegas, Lingua e Literatura Inglesas e Lingua e Literatura Modernas.

Cómpre entender o seu sentido no contexto das once materias obrigatorias que abranguen a historia da produción literaria en lingua castelá. 

Cun obxectivo didáctico, o plan de estudos delimítaas a partir de criterios cronolóxicos, de xénero literario e xeográficos: malia a súa evidente relación, faise unha distinción entre a literatura  española  e  a  hispanoamericana. 

No  caso  desta  materia,  forma  parte  do  grupo que analiza a literatura española clásica e os seus fundamentos.

Ao longo dos tres primeiros cursos do grao, proporciona as bases para o estudo, o comentario e a análise da historia da literatura española dende a súa orixe ata o Século de Ouro.

Literatura española do século XVII: poesía permite aos estudantes afondar nos contidos doutra materia impartida no primeiro curso do grao: Introdución á historia da literatura española.

Cando o alumnado se matricula nela, cursou previamente tamén as dúas materias centradas na literatura medieval e na poesía renacentista, e tamén Literatura española do século XVI: prosa e teatro. Así, o proceso de aprendizaxe desenvólvese sobre a base do coñecemento xa adquirido sobre os seus directos antecedentes: o máis afastado pero aínda vixente en certa medida, as creacións da Idade Media; e o máis próximo, a literatura do Renacemento. 

Porén, a relación máis estreita establécese con Literatura española do século XVII: teatro e prosa, que inicia o estudo panorámico do chamado Século de Ouro coa produción narrativa e dramática, no segundo curso do grao. 

Non se poden esquecer os vínculos que existen entre esta materia e Literatura hispanoamericana ata o século XIX, tamén do terceiro curso, que trata na súa primeira parte sobre a literatura colonial, con especial atención á poesía de enxeños barrocos como Juana Inés de la Cruz.

Pódese afirmar que a materia posúe un especial relevo no Grao en Lingua e Literatura Españolas por diferentes razóns:

  • A importancia das obras e autores estudados, durante a etapa máis brillante da historia da literatura española.
  • O seu valor instrumental, xa que a súa dificultade esixe o uso de ferramentas esenciais de análise dos textos literarios que son de utilidade ao longo do grao.
  • A súa vinculación ao resto de materias do plan de estudos, que, entendidas no seu conxunto, ofrecen aos estudantes unha ampla e fonda formación en literatura española. Pódese engadir que os cambios ocorridos neste período histórico en todos os xéneros literarios (a prosa, o teatro e a lírica) marcaron o devir da literatura nos séculos seguintes. Esta lírica transformou a lingua poética e marcou un fito na historia deste xénero nos países de fala hispana, con impacto dentro e fóra de España e ata a actualidade.

Duración

A Unidade II, programada cunha duración aproximada de dúas semanas e seis horas presenciais, afonda nas normas reiteradas nas preceptivas, que seguen publicándose coa mirada posta na literatura e os xéneros poéticos do pasado. 

O seu contido contrasta coa práctica da lírica barroca, que demostra o seu radical incumprimento. 

É unha época na que a innovación apreciable nos tres grandes xéneros supón dar as costas aos preceptos herdados, nun tempo marcado por un espírito polémico e a difusión de abundantes xuízos críticos sobre a literatura contemporánea. 

Os contidos, apoiados en textos da época, son indispensables na formación do alumnado en Lingua e Literatura Españolas. 

Pola súa condición de introdución xeral, como ocorre coa primeira, dedicada aos trazos da poesía barroca, ten unha importancia crucial para que os estudantes adquiran os coñecementos e as estratexias fundamentais para entender a lírica barroca. 

Todos os contidos desenvolvidos nesta unidade aplícanse nas sucesivas:

As preceptivas poéticas

 A información sobre as preceptivas poéticas, que propoñen unhas normas tradicionais de cuño netamente neoaristotélico, permite comprender a magnitude da colisión coa realidade innovadora dos xéneros e as obras líricas escritas no Barroco. Constátase así o divorcio que se produce entre a teoría e a práctica da literatura, que favorece un ambiente polémico e a eclosión de escritos nos que albiscamos indicios dunha crítica literaria incipiente.

 O estilo conceptista

As explicacións sobre o estilo predominante, o conceptismo, e a aposta da «nova poesía» de Góngora pola intensificación da vertente poética cultista da primeira unidade, lembradas na segunda, preparan o camiño para unha mellor comprensión das batallas literarias que se libraron no Barroco, en particular a chamada polémica gongorina, a máis intensa e prolongada na historia da literatura española.

A polémica gongorina

 O estudo dos principais textos da polémica cultista completa unha parte que conduce, nunha estrita continuidade e relación, á lírica de Luis de Góngora.

Se botamos unha rápida ollada ás otras unidades da materia, a anterior estuda a difusión, manuscrita e impresa, da poesía barroca, que desvela a diferente actitude que os poetas teñen ante a difusión dos seus versos e tamén a súa recepción, no mesmo século XVII e nos seguintes. 

En segundo lugar, aborda as tradicións (clásica, italiana, castelá) que explican a longa vixencia dos distintos xéneros, transformados neste periodo. Ademais, os datos sobre os distintos grupos de escritores debuxan un contexto para a actividade dos tres autores centrais do temario, e proporciona ademais unha idea axustada sobre a multitude de escritores, moitos de gran valía, que completan o panorama do éxito dos máis afamados. 

Situadas a continuación da segunda, as unidades sucesivas desenvolven a análise da poesía de Luis de Góngora, a obra destacable de Lope de Vega e a proposta lírica de Quevedo, este último como peche do panorama da lírica barroca.