XÉNEROS E ESTROFAS


A produción literaria de Góngora non é moi extensa nin abrangue todos os xéneros, como si ocorre con outros dos grandes poetas barrocos, nomeadamente Lope de Vega e Quevedo. 

Non obstante, existe na súa lírica gran diversidade temática. Unha ollada ao «manuscrito Chacón» confirma esta variedade no que atingue aos sonetos: sacros, heroicos, morais, fúnebres, amorosos, satíricos, burlescos e «varios». As letrillas máis abundantes son as satíricas e burlescas, seguidas polas sacras e, en menor medida, as amorosas

Na súa carreira poética, un breve período dun lustro condensa unha porcentaxe moi elevada dos seus versos: máis dun centenar de poemas, a cuarta parte do total.

Portada da obra de Rafael Chacón "Octavas y tercetos".

Inicio das octavas e tercetos no Manuscrito Chacón

Obras longas

Na etapa comprendida entre os anos 1610 e 1614, concéntranse ademais as obras longas: as comedias, o Polifemo e as dúas Soledades.

Segundo os cómputos actuais, trátase de algo menos de cincocentos poemas, entre textos de autoría segura e de autenticidade probable.

O devandito corpus inclúe sonetos, romances, letrillas, décimas, cancións e silvas, ademais de poemas extensos: Polifemo, Soledades, Panegírico al Duque de Lerma e o romance titulado Fábula de Píramo e Tisbe. Á produción lírica engádense as comedias Las firmezas de Isabela, Comedia venatoria e El doctor Carlino, incompleta esta última. 

Non existe constancia documental de que escribise prosa, aínda que o seu epistolario atesoura pasaxes de indubidable interese literario.