PRESENTACIÓN


Retrato do escritor Luis de Góngora

Nado na segunda metade do século XVI, Luis de Góngora domina a lírica española das primeiras décadas do XVII pola audacia da sua proposta estética. 

Asumindo o liderado do transvasamento do romanceiro vello á lírica culta, nun proceso no que xermolará o chamado romanceiro novo, destaca nos seus comezos pola peculiaridade das súas letrillas

Pero o protagonismo cara á posteridade, en forma de detractores e epígonos, chégalle coa difusión na corte madrileña, en 1613, do Polifemo e as Soledades, que transformaron o panorama literario dentro e fóra de España, no conxunto do mundo hispano, nese século e tamén nos seguintes até o século XXI. 

A súa linguaxe insólita foi imitada e adaptada non só no xénero lírico, senón tamén no texto dramático, a épica, e mesmo a oratoria sagrada. Partidarios e impugnadores da súa «nova poesía» mantiveron a máis intensa e extensa polémica literaria na historia das nosas letras, canalizada a través de diversas modalidades escritas durante máis de medio século. 

Os aspectos máis orixinais da lírica gongorina explican tanto o repudio da súa estética a partir do século XVIII como a súa recuperación, e a reivindicación do seu legado, na chamada «Xeración do 27»: considerado o «Homero» español no seu tempo, tivo que cumprir unha implacable «condena» estética de douscentos anos, durante os séculos XVIII e XIX, antes de ser rehabilitado pola crítica e os lectores.