VOLUMES EN PROSA

É necesario mencionar sequera brevemente algunhas obras en prosa de Lope. Demostran a súa capacidade para abordar os principais xéneros idealistas que, procedentes do século XVI, acabaron por desaparecer no século seguinte na meirande parte dos casos. 

Pero a súa inclusión nesta síntese débese a que adoitan inserir poemas que confirman a súa predilección pola lírica. Nalgúns casos o corpus é considerable e configura un interesante abano de formas métricas. 

As obras prosísticas máis salientables son:

La Arcadia (1598)

Novela pastoril, que inclúe unha mostra poética de grande interese. Escrita no tempo que permaneceu na corte ducal de Alba, narra os amores de Anfriso, cuxo referente é o duque de Alba.

El peregrino en su patria (1604)

Como é usual no xénero bizantino, as peripecias dos personaxes son moi complexas, pero neste caso cínguense ao territorio español. O interese reside tamén na presenza de catro autos sacramentais, que non están vencellados ao argumento da novela e, ademais, son os primeiros coñecidos de Lope.

Cómpre engadir que o remate da obra contén unha relación das comedias que escribira ata ese momento, un total de 219, así como apreciacións arredor das súas ideas sobre a comedia.

Pastores de Belén (1612)

É un ensaio de Arcadia ou novela pastoril ao divino, que ten como argumento o nacemento de Xesucristo. A presenza dos pastores, antes de que se produza a boa nova, favorece o relato de historias bíblicas, así como a inclusión de numerosos poemas.

Esta obra, cun compoñente descritivo acusado, obtivo un éxito importante, ata o punto de ser reeditada unha ducia de veces ao longo do século XVII.

La Arcadia

Primer libro de la obra de Vega

Pastores de Belén

Portada decorada con dibujos de la pbra de Lope de Vega que contiene varios poemas

Novelas a Marcia Leonarda (1621-1624)

Non se difundiron baixo este título nin tampouco nun único volume, senón como parte das misceláneas La Filomena e La Circe. Trátase de catro relatos independentes, novelas á maneira italiana, que Lope dedica a Marta de Nevares: Las fortunas de Diana, La desdicha por la honra, La prudente venganza e Guzmán el Bravo.

No marco, Lope ofrécelle a Marcia Leonarda os relatos e establece un interesante diálogo con ela, que propicia a exposición detida das súas ideas literarias.

La Dorotea (1632)

Lope chamou a esta obra «acción en prosa», por tratarse dunha peza dialogal extensa difícilmente representable, e dividiuna en cinco actos, cunha estrutura que evoca a obra La Celestina, homenaxeada polo Fénix noutras pezas, como El caballero de Olmedo. A crítica considera que o triángulo amoroso representado por Dorotea, Fernando e o ancián don Bela podería evocar a relación de Lope con Elena Osorio.

A obra remata coa morte do antagonista e a alcaiota Gerarda; pola súa banda, Dorotea reclúese nun convento. Como noutros casos, o autor intercala poemas, en particular as célebres «barquillas», así como reflexións literarias que poden considerarse censuras contra o gongorismo.