TRAXECTORIA POÉTICA


Desde un punto de vista temático, a poesía de Lope inclúe todas as variedades posibles do período, con predominio da materia amorosa. 

O amor humano trátase de xeito serio, pero tamén hai cabida para a parodia e a burla. O amor divino, relacionado coa conciencia relixiosa, reflicte a crise espiritual e o arrepentimento, pero tamén o paso do tempo cun ton estoico, e a transición entre o sentimento amoroso e o rezo ou a confesión. 

Neste ámbito, combina o petrarquismo en sentido amplo (unha historia de amor nunha secuencia lírica) con evidentes ecos garcilasianos. Non obstante, afástase dunha estrutura unitaria como a recreada en Desengaño de amor en rimas (1623) de Soto de Rojas e, en menor medida, en Canta sola a Lisi de Quevedo.

Na súa lírica erótica pódese falar dun propósito de «nacionalizar» o petrarquismo: ao tempo que sitúa a Garcilaso como autor sobranceiro do canon castelán, propón unha interesada actualización do modelo, postulándose ao seu carón xa na lírica barroca.

Debuxo a trazos do poeta

Retrato de Quevedo, autor de Canta sola a Lisi

Un segundo espazo importante atinxe o terreo da literatura, tema central obxecto de reflexión nun número significativo de poemas: arredor do exercicio literario como obxecto poético, en forma de ataque contra o gongorismo ou ben por medio da subversión xenérica, como sucede, por exemplo, na parodia do Burguillos.

O amor e a literatura deixan oco para a materia heroica na épica; o bucolismo, cos «mansos» como manifestación senlleira; e tamén o tema moral, que se manifesta na melancolía, o ton elexíaco e o desengano que tinxen os derradeiros poemas.