VOLUMES EN PROSA
É necesario mencionar sequera brevemente algunhas obras en prosa de Lope. Demostran a súa capacidade para abordar os principais xéneros idealistas que, procedentes do século XVI, acabaron por desaparecer no século seguinte na meirande parte dos casos.
Pero a súa inclusión nesta síntese débese a que adoitan inserir poemas que confirman a súa predilección pola lírica. Nalgúns casos o corpus é considerable e configura un interesante abano de formas métricas.
As obras prosísticas máis salientables son:
La Arcadia (1598)
Novela pastoril, que inclúe unha mostra poética de grande interese. Escrita no tempo que permaneceu na corte ducal de Alba, narra os amores de Anfriso, cuxo referente é o duque de Alba.
El peregrino en su patria (1604)
Como é usual no xénero bizantino, as peripecias dos personaxes son moi complexas, pero neste caso cínguense ao territorio español. O interese reside tamén na presenza de catro autos sacramentais, que non están vencellados ao argumento da novela e, ademais, son os primeiros coñecidos de Lope.
Cómpre engadir que o remate da obra contén unha relación das comedias que escribira ata ese momento, un total de 219, así como apreciacións arredor das súas ideas sobre a comedia.
Pastores de Belén (1612)
É un ensaio de Arcadia ou novela pastoril ao divino, que ten como argumento o nacemento de Xesucristo. A presenza dos pastores, antes de que se produza a boa nova, favorece o relato de historias bíblicas, así como a inclusión de numerosos poemas.
Esta obra, cun compoñente descritivo acusado, obtivo un éxito importante, ata o punto de ser reeditada unha ducia de veces ao longo do século XVII.
La Arcadia

Pastores de Belén

Novelas a Marcia Leonarda (1621-1624)
Non se difundiron baixo este título nin tampouco nun único volume, senón como parte das misceláneas La Filomena e La Circe. Trátase de catro relatos independentes, novelas á maneira italiana, que Lope dedica a Marta de Nevares: Las fortunas de Diana, La desdicha por la honra, La prudente venganza e Guzmán el Bravo.
No marco, Lope ofrécelle a Marcia Leonarda os relatos e establece un interesante diálogo con ela, que propicia a exposición detida das súas ideas literarias.
La Dorotea (1632)
Lope chamou a esta obra «acción en prosa», por tratarse dunha peza dialogal extensa difícilmente representable, e dividiuna en cinco actos, cunha estrutura que evoca a obra La Celestina, homenaxeada polo Fénix noutras pezas, como El caballero de Olmedo. A crítica considera que o triángulo amoroso representado por Dorotea, Fernando e o ancián don Bela podería evocar a relación de Lope con Elena Osorio.
A obra remata coa morte do antagonista e a alcaiota Gerarda; pola súa banda, Dorotea reclúese nun convento. Como noutros casos, o autor intercala poemas, en particular as célebres «barquillas», así como reflexións literarias que poden considerarse censuras contra o gongorismo.