FASCINACIÓN POLA IMPRENTA
Impresos: antoloxías, misceláneas e volumes de «Rimas»
Desde o comezo ata o final da súa traxectoria, Lope de Vega mantén unha estreita vinculación coa imprenta para a difusión dos seus poemas.
É un escritor «profesional», que busca o apoio de mecenas e do público xeral, o que explica que aproveite todas as posibilidades que lle ofrece a canle impresa. Os seus versos buscan prestixio, recoñecemento popular e estabilidade económica.
Entre os anos 1589 e 1604 difunde poemas en coleccións antolóxicas de diversos autores, como Flor de romances nuevos e as dúas partes do Romancero general.
No seu caso existe un acusado predominio da configuración e publicación de volumes misceláneos, integrados por xéneros e subxéneros diversos. Ademais de elaborar libros de poemas, en moitos casos intercala os textos líricos en obras narrativas ou dramáticas, que acollen poemas soltos.
Aproveitando o contexto español de expansión editorial, Lope promove a publicación das Rimas, con sucesivas reimpresións ata a súa morte, dez no século XVII. Nun primeiro momento, combina nun único volume a épica, xénero de maior prestixio, e a lírica, con un corpus de douscentos sonetos, que se enriquece en edicións sucesivas, incorporando o Arte nuevo de hacer comedias, en substitución dos poemas maiores.
Crise espiritual

A consolidación desta tendencia na transmisión da súa lírica coincide cunha suposta crise espiritual de Lope, que determina a publicación das Rimas sacras (1614), reeditadas cinco veces no mesmo século, e máis adiante as misceláneas La Filomena (1621) e La Circe (1624). Menor impacto editorial tiveron as Rimas de Tomé de Burguillos (1634), a xulgar pola existencia de dúas únicas edicións na centuria: malia conter a súa lírica máis orixinal, este poemario final non debeu de ser ben interpretado no seu tempo.
As numerosas edicións da súa poesía publicadas desde 1598 ata 1635, configuradas con unidade de libro, e mesmo tras a súa morte (o volume póstumo preparado para a imprenta La vega del Parnaso), debuxan a figura dun escritor cunha fonda conciencia autorial e afeito á divulgación masiva da imprenta.
Manuscritos: códices da etapa de senectude

Entre os manuscritos conservados, teñen especial interese tres códices poéticos autógrafos, coleccionados e encadernados polo Duque de Sessa, hoxe nomeados en referencia aos seus antigos propietarios: o Códice Pidal e o Códice Durán, que Lope comeza a escribir en 1626 e remata en 1629 e 1631, respectivamente; e o Códice Daza, cuxa redacción se principia en 1632.
Estas datas evidencian o seu extraordinario valor para o coñecemento máis axeitado da lírica do Fénix na chamada etapa «de senectute», en relación con volumes como as Rimas de Tomé de Burguillos e La vega del Parnaso.
Todos eles son cadernos de borradores de poemas cunha entidade e extensión diferentes, pero algúns deles cópianse xa en limpo.
Nos códices mencionados atópanse tamén textos en prosa de natureza diversa e esbozos de textos teatrais.