AMPLA NÓMINA DE ESCRITORAS
A crítica estableceu catro grupos xeracionais, que intentan clasificar a morea de escritoras coñecidas na época:
- Escritoras nacidas antes de 1580, que publican no período comprendido entre 1600 e 1610.
- Valentina Pinelo, Libro de las alabanças y excelencias de la gloriosa Santa Ana (Sevilla, 1601).
- Isabel de Liaño, Historia de la vida, muerte y milagros de Santa Catalina de Sena (Valladolid, 1604).
- Magdalena de San Jerónimo, Razón y forma de la galera y casa real…, (Salamanca, 1608).
- Cristobalina Fernández de Alarcón, con renome polas xustas.

Exemplar do libro De las alabanças y excelencias de la gloriosa Santa Ana
Cristobalina Fernández de Alarcón

- Nacidas entre 1590 e 1605. Configuran a xeración más numerosa, con nomes de gran prestixio.
- Feliciana Enríquez de Guzmán (h. 1580 h. – d. 1640).
- Bernarda Ferreira de Lacerda (1595- 1644).
- Ana de Castro Egas (a. 1609- d. 1629).
- María de Zayas (h. 1590- d. 1648).
- Luisa María de Padilla (h. 1590- 1646).
- Ana Abarca de Bolea (1602- h. 1686).
- Violante do Céo (1607-1693).
- Leonor de la Cueva († despois de 1645).
- Ana Caro Mallén (noticias entre 1628-1645).
- Marcia Belisarda († despois de 1646).
- María Nieto de Aragón (publicacións entre 1644 e 1650).
María de Zayas Sotomayor

Ana Caro Mallén

Os seus roles son similares aos dos escritores:
- Desexan relacionarse e destacar entre os literatos de Madrid, Sevilla, Zaragoza ou Lisboa.
- A súa actividade literaria continuada non se limita a unha obra ou un xénero.
- Chegan á imprenta despois de darse a coñecer e ser recoñecidas nos círculos literarios máis próximos.
- Algunhas son citadas por autores da época, como Lope de Vega. É o caso de Bernarda Ferreira de Lacerda, loubada no Laurel de Apolo. A escritora recibiu unha excelente educación literaria, polo cal foi celebrada por moitos escritores contemporáneos. Escribiu España Libertada, en 1618, e Soledades de Buçaco en Lisboa en 1634.
Bernarda Ferreira de Lacerda

Algunhas delas escriben cun claro propósito económico:
- Mecenado directo: Ana de Castro Egas e Ana Caro Mallén.
- Contrato con algún organismo oficial: obras dramáticas de Ana Caro.
- Reinvindicación dos “dereitos de autor”: María de Zayas.
As actividades sinaladas permiten equiparalas aos autores contemporáneos.
As súas obras achegan puntos de vista femininos, sobre todo na ficción novelística e no eido dramático.
Ana de Castro Egas

- Nacidas arredor do decenio 1620-1630, que publican as súas obras despois de 1650.
- Catalina Clara Ramírez de Guzmán: Memorial de la casa de Escalante y servicios della, 1654; El desdeñado más firme, 1655; e Navidades de Madrid y noches entretenidas, 1663.
- Autoras de pregos soltos: Eugenia Bueso, Relación de la corrida de toros que la imperial ciudad de Zaragoça hizo en obsequio de su Alteza, 1660; e Salvadora Colodro, Afectos de un pecador arrepentido, hablando con un santo crucifijo a la hora de la muerte, 1663.
Catalina Clara Ramírez de Guzmán

Contan cunha tradición autorial feminina asentada e desenvólvense con total confianza no medio literario.
Non necesitan xustificar que haxa mulleres escritoras.
Catalina Clara Ramírez de Guzmán satiriza e fai mofa de tipos masculinos, denunciando incoherencias na súa actitude cara á muller.
Esta voz satírica é unha conquista definitiva das escritoras na progresiva apropiación do discurso poético.
- Nadas a partir de 1650. Os seus textos difúndense no último cuarto do século XVII ou a comezos do seguinte.
- Predominante tema relixioso.
- Juana Josefa de Meneses (1651-1709).
- Sor Juana Inés de la Cruz (h. 1650-1695).
- Sor María do Céu (1658-1753).
- Mariana Sallent (1665-1703).
- Sor Francisca de Santa Teresa (1654-1709).
- Ángela Azevedo (¿?)
Tradicionalmente, pensábase que a última escribira na segunda metade do século XVII e pertencía á segunda xeración. As últimas investigacións demostran que Ángela de Acevedo puido integrar a cuarta xeración de dramaturgas barrocas, e non a segunda: polo tanto, sería coetánea de autoras como sor Juana Inés da Cruz e as portuguesas Joana Josefa de Meneses, condesa de Ericeira e sor María do Céu, entre outras. Puido nacer na segunda metade do século XVII e morrer arredor da terceira década do XVIII.
Debería haber un grupo de autoras nadas entre 1630-1645, que publicarían entre 1665-1690, pero existe un aparente baleiro, se cadra producido por algunha ou varias das seguintes razóns:
- A crise económica.
- O descenso da alfabetización.
- Os sucesivos conflitos bélicos e sociais…
- Esgotamento da moda da cultura pública feminina, desaparición de foros de participación e sociedade urbana máis conservadora.
Ao final do XVII, certifícase con este declive que a tradición de escritura feminina, impulsada por María de Zayas, foi produtiva pero efémera.
Unha das edicións da obra de María de Zayas.