CRONOLOXÍA DA OBRA DE QUEVEDO
Non resulta doado establecer a cronoloxía dos poemas de Quevedo.
Ao longo da súa vida, prodúcese unha alternancia de temas e formas, unha variedade de metros, niveis estilísticos, xéneros, temas e actitudes. Algunhas composicións foron datadas en relación coas circunstancias que puideron servirlle como estímulo, pero a meirande parte do corpus carece de datación sequera aproximada.
Hoxe seguimos sen coñecer o período de redacción de dous terzos dos poemas, uns seiscentos, e as datas do resto non son seguras en todos os casos.
Malia iso, apréciase unha traxectoria elocutiva nos poemas dos que se conservan versións variantes, cunha tendencia progresiva á presenza do paralelismo e a simetría. Tamén existe unha coincidencia temática, de fontes e estilo entre algunhas obras en prosa e os seus poemas morais, o que permitiu propor alomenos épocas de composición.
Quevedo cultiva todos os rexistros poéticos do seu tempo. Consérvanse poemas de materia amorosa, moral, heroica, fúnebre, circunstancial, descritiva, relixiosa e satírico-burlesca. Non é posible estudar a lírica quevedesca, sen tomar en consideración, sequera brevemente, a totalidade da súa produción literaria.
Cómpre relacionar a súa poesía coa súa prosa, porque ambos os xéneros comparten variedade de tons, intencións e procedementos estilísticos: un axuda a comprender mellor o outro.
A grandes trazos, pódense sinalar as seguintes etapas:
Ata o inicio do século XVII
Os primeiros poemas caracterízanse pola variedade temática, con predominio da faceta satírico-burlesca, coa que se dá a coñecer e busca o recoñecemento.
A mostra máis significativa do seu éxito inmediato é a antoloxía Flores de poetas ilustres (1605), que contén case dúas decenas de poemas quevedescos.
1605-1613
En coincidencia coa súa volta a Madrid, logo da estancia en Valladolid, prodúcese a redacción dos tres primeiros Sueños, obra pertencente á sátira lucianesca, e a do Buscón, aínda que esta última carece de probas documentais e parece pouco probable consonte as investigacións máis recentes.
Esta etapa péchase coa difusión de dúas obras circunscritas ao ámbito relixioso, en relación cunha suposta crise espiritual: Heráclito cristiano e Lágrimas de Jeremías castellanas, datadas ambas en 1613.

1613-1619
O período italiano de Quevedo, ao servizo do Duque de Osuna, ten, como manifestación máis salientable, a escritura dunha parte importante das súas silvas.
Froito da experiencia política acumulada nesa época, en particular sobre a situación de Italia no contexto europeo, xorden obras prosísticas inspiradas nesas circunstancias pero divulgadas xa na década dos anos 20, na etapa seguinte: Grandes anales de quince días, Mundo caduco e Lince de Italia.
1620-1639
Este período de dúas décadas concentra sobre todo a redacción de memoriais, tratados políticos e morais.
Nesta época difúndese Política de Dios (1626), que xera unha importante polémica pola súa atrevida interpretación dos textos sagrados, como modelo para o goberno político; o relato picaresco coñecido como Buscón (1626); os Sueños e discursos (1627), obra satírico-moral da que se conservan alomenos tres versións variantes principais a consecuencia da acción da censura; a obra satírico-moral Discurso de todos los diablos (1628), tamén reescrita a causa das denuncias recibidas; o Memorial por el patronato de Santiago e Su espada por Santiago (1628), dous memoriais cos que Quevedo intercede en favor do patronato único do Apóstolo Santiago, cando se decide nomear a santa Teresa copatroa de España, noutra apaixoada polémica; El chitón de las tarabillas (1630), un memorial en defensa da política económica de Olivares; e catro importantes tratados morais: Doctrina moral (1630, pero redactada en 1612), La cuna y la sepultura (1634), Las cuatro fantasmas de la vida (1635) e Virtud militante (1636).
Nesta etapa escribe a terceira e última sátira lucianesca La Fortuna con seso y La Hora de todos, así como Primera parte de la vida de Marco Bruto e a segunda parte de Política de Dios; delas só a historia sobre a antiga Roma e o asasinato de Xulio César foi impresa antes da súa morte, mentres que as outras dúas tiveron unha edición xa póstuma.
1639-1645
A última fase, que abrangue ata o seu falecemento, esta dominada pola redacción e a publicación de obras relixiosas e políticas, que nalgún caso non se imprimen ata despois da súa morte, xa de xeito póstumo: La constancia y paciencia del santo Job (1641), Providencia de Dios e Que hay Dios y providencia divina (1642), La caída para levantarse e Primera parte de la vida de Marco Bruto (1644).