DIFUSIÓN MANUSCRITA

Imaxe da letra de Francisco de Quevedo.

A poesía de Quevedo difúndese, desde os albores do século XVII, sobre todo en manuscritos e pregos soltos. 

Existe constancia de que a lírica quevedesca desfruta dunha profusa difusión manuscrita, con abundancia de copias e importantes problemas de atribución, que afectan especialmente aos poemas satírico-burlescos. 

Un exemplo coñecido de dificultade para deslindar a autoría de Quevedo no caso deste tipo de poemas é o célebre manuscrito M-139 (olim 108), da Biblioteca de Menéndez Pelayo de Santander, onde se atopan algúns dos poemas contra Góngora que, en certos casos, só se coñecen a través desta copia exclusiva.

Fronte á relativa abundancia de copias conservadas, apenas hai testemuños autógrafos da súa lírica: entre os poucos dispoñibles, cómpre salientar os poemas escritos nas follas de garda dun libro conservado no Reino Unido, na British Library, e o famoso manuscrito «Nápoles», parcialmente autógrafo, que contén a maioría das silvas quevedianas.

Existen máis orixinais da súa prosa, pero non son abundantes: a obra polémica inacabada España defendida (1609) e os textos relixiosos Providencia de Dios (1642), Homilía a la sanctísima Trinidad ou El martirio pretensor del mártir (1640), entre outros.