A CONFIGURACIÓN DUN PARNASO
O corpus da poesía de Quevedo está aínda hoxe sen establecer de xeito definitivo.
Integrado por arredor dun milleiro de composicións, das que 875 foron incluídas na edición canónica de Blecua, incorpora case todos os xéneros posibles no século XVII.
Nela insírense os poemas das nove musas publicadas en 1648 e 1670, así como outros que non foron incluídos nelas pero son de autoría quevedesca segura.
O problema máis importante refírese ao grande número de poemas de atribución aínda incerta, que requiren unha investigación textual individual.
O conxunto destaca pola variedade de temas, que se manifesta nas materias moral, heroica, amorosa, relixiosa, encomiástica e satírico-burlesca, a través de estrofas cultas e tradicionais, así como as escasas novidades métricas do Barroco, en concreto a silva.
A complexa transmisión do corpus poético de Quevedo
A indefinición do corpus poético quevediano garda relación coa complexidade acusada da súa transmisión textual, a través de múltiples códices manuscritos.

Detalle dun poema na edición póstuma.
A devandita dificultade convértese case en insalvable no caso dos poemas satírico-burlescos, que representan en torno ao corenta por cento da produción lírica de Quevedo: a súa condición de poeta recoñecido xustifica que se lle atribuíse unha gran cantidade de poemas, algúns considerados auténticos mesmo nas edicións modernas, malia seren apócrifos.
Neste tipo de poemas é usual que se produza o cruzamento de atribucións entre autores principais do período, como Góngora, Villamediana ou Quevedo. Se cadra, o problema mesmo se complica cando están implicados escritores de segunda ou terceira fila, cuxas composicións podían adxudicarse aos autores máis afamados.
Iniciado xa o século XXI, e malia o lugar preeminente que ocupa na historia da literatura española, Francisco de Quevedo carece dunha edición completa e fiable da súa vasta produción poética, carencia que se deriva da amplitude e a complexidade do legado literario do escritor, así como da forma de transmisión de boa parte da poesía barroca, de xeito oral ou a través de manuscritos e pregos soltos.